Binnen mijn familie ben ik opgegroeid met een neef en "ome" Chris. Beiden verstandelijk gehandicapt. Mijn neef is een jaar ouder dan ik zelf ben, woont in een woonvorm en als je hem een dag ergens mee naartoe neemt, kletst hij honderduit. Want hij kent zogenaamd iedereen en heeft altijd een praatje klaar. Daarnaast is hij de echte autokenner in de familie. Hij spaart al van jongs af aan miniatuur auto's. Honderden heeft hij er inmiddels en hij weet ook van iedereen welke auto ze hebben en welke auto waarom bekend staat. Bij mijn grote neef is iedereen gelijk en als hij je ziet, krijg je allereerst een hele dikke knuffel met de woorden: Hey, hoe is het met jou dan?

En we hadden een "oom"....Chris. Chris kwam vanaf mijn 10e heel regelmatig weekenden bij ons thuis logeren. Elk jaar gingen we een week met hem op vakantie, hij was er altijd met verjaardagen en de feestdagen. Chris was echt onderdeel van ons gezin, als een oudere broer. Alleen dan met het verstand van een kind. Chris maakte je gelukkig door hem simpelweg op bezoek te laten komen, te laten trakteren op etentjes en leuke dingen met hem te gaan doen. Als we met hem naar de bowlingbaan gingen, won hij steevast en was dan zo trots als een pauw.

Je zult begrijpen dat het hebben van een speciaal kind voor mij dus helemaal niet gek is. Of lastig. Of veel werk. Want ik vind het juist heel normaal om ze om me heen te hebben. Weet wat hun grillen kunnen zijn en dat ze misschien wat meer aandacht nodig hebben. Maar ook dat er meer zit onder dat oppervlakte. Waar die speciale kinderen juist enorm uitblinken en uniek zijn.